นครสาวัตถีแห่งแคว้นโกศล ปัจจุบันได้แก่ บริเวณซากกองอิฐ มูลดิน ก้อนหิน เรียงตั้งในลักษณะเป็นเมืองเก่า ที่ชาวบ้านเรียกกันว่า สาเหต-มาเหต หรือ สาเหฐ-มาเหฐ (Saheih–Maheih) ในเขตจังหวัดบาห์ไรจ์ (Bahraich) ตั้งอยู่ห่างจากสถานีโคณฑา (Gonda) ประมาณ ๕๙ กม. จากการขุดค้นสำรวจซากโบราณสถานของ เซอร์ อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม ทั้งนี้ที่เรียกว่า "มาเหต" ได้แก่ ตัวเมืองสาวัตถี และเรียก "สาเหต" ได้แก่ พระเชตวันมหาวิหาร โดยอาศัยศิลาจารึกที่จารึกว่า ที่พระพุทธรูปองค์ที่ค้นพบ ณ ที่ตั้งของเมืองนี้ อยู่ทางด้านใต้ ห่างจากกำแพงเมืองประมาณ ๑ กิโลเมตร มีเนื้อที่ประมาณ ๘๐ ไร่ (๓๒ เอเคอร์) แต่ชื่อ "สาเหต-มาเหต" นั้นเรียกกันน้อยมาก และที่เรียกขานในภาษาสันสกฤตว่า "ศราวัสตี" (Srawasti) ชื่อบาลีที่เราใช้กันคือ "สาวัตถี" นั่นเอง

โบราณสถานภายในบริเวณพระเชตวันมหาวิหาร นครสาวัตถี มีอยู่มากมาย ดังเช่น มูลคันธกุฎี สถานที่ประทับของพระพุทธองค์ ทรงแสดงธรรมโปรดหมู่เทวดาและมนุษย์ ณ ที่แห่งนี้ พระราชาปเสนทิโกศล และอนาถบิณฑิกเศรษฐี และเทวดาผู้มีศักดิ์ใหญ่ ต่างมาเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าที่มูลคันธกุฎี พระพุทธองค์ประทับนานถึง ๑๙ พรรษา มีพระสาวกองค์สำคัญมาสนองงาน พระเชตวันจึงเป็นศูนย์กลางเผยแผ่พระพุทธศาสนาที่สำคัญที่สุดในครั้งพุทธกาล